Maar het hielp niet, ze gingen tot het uiterst.
Mijn gezicht zo pijnlijk en bezeerd,
Mijn lichaam vol blauwe plekken,
Mijn handen en voeten waren verweerd.
Waarom moesten wij slaven luisteren naar die gekken?
Voor mij is er geen licht,
Voor mij is er geen uitkomst.
Weten ze wel wat ze hebben aangericht?
Is er voor mij nog wel toekomst?
Toen ik daar lag als een halve dode,
En ze feest vierden en niet dachten aan mij,
Was er een die uitkomst bode.
Zachtjes hoorde ik wat die stem zei,
Een licht zo groot zo schoon.
Heel vaag hoorde ik nog wat hij verder zong,
Gedaald van 's hemels troon,
Voor dit meisje nog zo jong,
Wel een kerst maar niet op deze aarde,
En na jaren toen dit verhaal zich openbaarde,
Was de slavernij al lang afgeschaft.
Waardering: 6.87 met 99 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Corianne
Volgende kerstgedicht: Wij wensen je in het nieuwe jaar
Vorige kerstgedicht: Ik heb een kerstwens